Geçmiş Gün
Dalından çiçek sulardım ben,
Cennetten ilk vazgeçtiğim günlerde.
O günler günah bilmediğim vakitler,
Yollardan korktuğum, uçamadığım günler.
Bıraksalardı beni,
Bir izin verseydi babam, uçardımya,
Olmaz öyle, çocuktum.
Söğütleri köksüz bilirdim ben,
Şeytanları dilsiz, Afrikayı susuz.
O günler ki karıncalara binip,
Yerin yedi kat altına indiğim günler.
Düşebilseydim arza, inseydim yedi kat
altına yerin,
Kapıları açardım belki,
Olmaz öyle, açar tutmazdı elim.
Ellerimi açıp gökyüzüne acil cevap beklerdim
ben,
Gerçekte kaybolup, gayba düşerdim.
Nehirlerin doğurganlığına inanırdım o
günler
Akıntıya rağmen köpük olurdum.
Olsaydımya ben bir köpük,
Su damlası, hava, ya da güneşten bir
parça,
Yahut Sahrada kum tanesi.
Nasip işte,
İnsandım ben.
